بیماری اسپوندیلوز یا آرتروز گردن یا Cervical Spondylosis چیست؟

آرتروز یا اسپوندیلوز گردن (cervical Spondylosis) یک بیماری شایع مرتبط با سن است که در اثر آرتروز و ساییدگی مفاصل ستون فقرات گردن ایجاد می‌شود. دیسک‌ های گردنی ممکن است به طور طبیعی دچار خشکی شوند و با گذشت زمان اندازه‌ی آنها کوچکتر شود. در این حالت ممکن است خار استخوان و سایر علائم و نشانه‌های آرتروز ایجاد شوند. از نظر واژه‌شناسی سرویکال (Cervical) به هفت مهره‌ی کوچک در گردن اشاره دارد و آرتروز گردن نیز به معنی تخریب و از بین‌رفتن دیسک‌های بین مهره‌ها است. به طور معمول‌، آرتروز گردن در حدود 40 سالگی شروع می‌شود و با گذشت زمان بدتر می‌شود. همچنین از نظر جنسیتی نیز سن شروع آن در مردان زودتر از زنان است.

سایر نام‌های آرتروز گردن شامل موارد زیر می‌شود:

• استئوآرتریت گردن
• آرتروز گردن
• بیماری دژنراتیو دیسک گردن

علائم آرتروز گردن چیست؟

علائم اصلی اسپوندیلوز گردن شامل درد و سفتی گردن است. آرتروز گردن علاوه بر ایجاد علائم در گردن و سر‌، می‌تواند منجر به دردهای انتشاری به دستها و فشار به نخاع شود.

علائم ایجاد شده در گردن و سر

ممکن است آرتروز گردن وجود داشته‌باشد اما هیچ علائمی بروز ندهد. هنگامی‌که علائم ظاهر می‌شوند‌، به طور کلی شامل موارد زیر هستند:

گردن درد متناوب (سرویکالژیا نامیده می‌شود)

• سفتی گردن
• سرگیجه
• اسپاسم عضلات
• ضعف در اندام‌ها ( در دستها و شانه ها)
• مشکل در راه‌رفتن ( درم وارد شدیدی که فشار به نخاع وارد شده باشد)
• هنگامی که فرد گردن خود را حرکت می‌دهد، گردن صدا می‌دهد

علائم رادیکولوپاتی (درد انتشاری به دست ها)

رادیکولوپاتی یک بیماری است که ریشه‌ی عصب نخاعی را تحت تأثیر قرار می‌ دهد‌. ریشه‌ ی عصب نخاعی بخشی از عصب است که از نخاع اصلی بصورت شاخه‌ای جدا می‌شود. در این حالت علائم بر قسمتی از بدن که توسط آن عصب تحت کنترل هستند ایجاد می‌شود. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• درد
• ضعف
• بی‌حسی
• احساس شوک الکتریکی در یک بازو
• در بسیاری از مواقع علائم رادیوکلوپاتی در اثر ایجاد فشار بر روی ریشه‌ی عصبی نخاعی به وجود می‌ آیند.

علائم میلوپاتی

میلوپاتی وضعیتی است که در آن نخاع تحت فشار قرار می‌گیرد. در حالی که اسپوندیلوز گردن بسیار شایع است‌، تنگی مادرزادی سرویکال شایع‌ ترین بیماری گردن است که در نهایت منجر به میلوپاتی می‌شود. طناب نخاعی مجموعه ای گسترده و دراز از اعصاب است که در طول ستون فقرات گسترش یافته‌است. این ساختار در درون کانال نخاعی قرار دارد‌ که به شکل یک مسیر یا گذرگاه در مرکز ستون فقرات هر فرد قرار گرفته‌است. نخاع و مغز دو جزء سیستم عصبی مرکزی هستند.

در حالی که میلوپاتی معمولا با گذشت زمان ایجاد می‌شود اما مشخصه‌ ی آن در بیشتر اوقات شامل دوره‌ هایی از وخامت سریع عصبی است که معمولاً به دنبال یک دوره‌ی ثبات بروز می‌ کند. این بیماری با علائم متعددی مشخص می‌شود که می‌ توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. مشکل در حفظ تعادل
2. مشکل در انجام فعالیت‌ ها با دست
3. بی‌ حسی یا سوزن‌ سوزن‌ شدن مداوم در یک یا هر دو دست
4. مشکلات مربوط به دست‌، مانند مشکل در نوشتن‌، می‌ تواند ناشی از میلوپاتی گردن باشد.

علل

آرتروز گردن با استئوفیت‌ها (خارهای استخوانی) شروع می‌شود که هنگام تخریب اجسام مهره‌ ای (vertebral bodies) روی آنها ایجاد می‌شود. در واقع خار استخوان واکنش بدن به سایش و پارگی مفصل است. خارهای استخوانی با رشد خود می‌توانند فضاهایی را که اعصاب و نخاع از آنها عبور می‌کنند‌ تنگ کنند.

عوامل خطر برای آرتروز گردن عبارتند از:

• سن
• ژنتیک
• سیگارکشیدن
• افسردگی و اضطراب
• مشاغلی که افراد با کارهای فیزیکی مکرر درگیر هستند
• صدمه‌ ی فیزیکی

سن:

سن یکی از عوامل مهم در ایجاد اسپوندیلوز گردن است. با رسیدن به 40 سالگی‌، احتمال ابتلا به آرتریت گردن افزایش می‌ یابد. طبق گزارش آکادمی‌ جراحان ارتوپدی آمریکا‌، تا سن 60 سالگی‌، بیش از 85 درصد از افراد دچار اسپوندیلوز گردن می‌ شوند.

ژنتیک:

در صورتی که فردی دارای بستگان مبتلا به اسپوندیلوز گردن باشد خود وی نیز احتمال بالاتری برای بروز آن خواهدداشت. برخی از محققان تصور می‌کنند که به دلیل عوامل ارثی، فاکتورهایی مانند کانال باریک نخاعی طبیعی یا گذرگاه‌های کوچکتر از حد متوسط ​​بین مهره‌ها که بصورت توارثی ایجاد شده‌اند این بیماری ایجاد می‌شود. این مجاری باریک‌تر از حد متوسط احتمال تماس نخاع یا اعصاب با سایر ساختارها را افزایش می‌دهند و منجر به میلوپاتی و رادیکولوپاتی می‌شوند. البته باید توجه داشت که همه‌ی تحقیقات این مسئله را اثبات نمی‌کنند، برای مثال یک مطالعه در سال 2014 نشان داد که قطر کانال نخاعی و اجسام مهره‌ای با افزایش خطر اسپوندیلوز گردن ارتباط ندارد.

سیگار کشیدن:

مطالعات نشان می‌دهند که سیگار کشیدن یک فاکتور خطر برای گردن درد است. محققان گمان می‌کنند که سیگار کشیدن می‌تواند روند تخریب دیسک گردن را به ویژه در دیسک‌های پایینی تسریع کند. این مسئله تنها یکی از دلایلی است که گوشزد می‌کند تا افراد باید سیگار را ترک کنند.

افسردگی و اضطراب:

افسردگی و اضطراب به طور کلی عوامل خطر روانی برای گردن درد هستند‌. تحقیقات نشان می‌دهند که افسردگی ممکن است خطر ابتلا به آرتروز گردن را افزایش دهد. علاوه بر این‌، وضعیت نامناسب سلامت روانی منجر به نتایج بدتری پس از جراحی تعویض دیسک می‌شود. از طرفی‌ کاهش گردن درد پس از انجام جراحی می‌تواند به کاهش علائم افسردگی و اضطراب کمک کند. باید توجه داشت که افراد مجبور نیستند با افسردگی و اضطراب زندگی کنند. درمان‌های موثری در دسترس هستند که می‌توانند مشکلاتی فراتر از گردن درد شما را بهبود بخشند.

نوع شغل:

اگر شغل فرد شامل حرکات مکرر گردن‌، بلند کردن وزنه‌، ارگونومی نامناسب یا قرارگرفتن در معرض ارتعاش و حرکات سریع باشد‌، در این حالت می‌تواند یک عامل خطر مهم برای آرتروز گردن باشد. افرادی که به دلیل شغل خود در معرض خطر بالاتری برای بروز این بیماری هستند عبارتند از:

1. نقاشان
2. لوله‌کش
3. نصاب کف‌پوش
4. کارگران ساختمانی
5. رانندگان کامیون یا اتوبوس
6. هرکسی که به صفحه‌ی کامپیوتر در ارتفاع نامناسب خیره می‌شود.

صدمه و آسیب فیزیکی:

در حالی که اکثر افراد مبتلا به آرتروز گردن صدمات قبلی به گردن نداشته‌اند، ضربه به گردن شما - و به ویژه ضربه‌ی تکرارشونده - خطر ابتلا به آرتروز گردن را افزایش می‌دهد.

تشخیص:

همانند فرآیند تشخیص اکثر بیماری های گردن و کمر، پزشک احتمالاً با گرفتن شرح حال و انجام معاینه فیزیکی، اطلاعات مربوط به اسپوندیلوز گردن فرد را جمع‌آوری خواهدکرد. سپس، یک یا چند نوع تصویربرداری و احتمالاً مطالعه هدایت عصبی انجام می‌گیرند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا ام آر آی:

وقتی صحبت از آزمایشات تصویربرداری آرتروز گردن می‌شود، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) بعنوان معیار اصلی نام برده می‌شود. MRI ممکن است به پزشک در دیدن استخوان‌ ها، بافت‌ های نرم و اعصاب فرد کمک کند و همچنین به آنها کمک کند تا دقیقاً ببینند چقدر فضای اطراف نخاع و یا ریشه‌های عصبی احاطه شده‌است.

اشعه ایکس:

از اشعه ایکس نیز برای تشخیص اسپوندیلوز سرویکس استفاده می‌شود، زیرا امکان مشاهده‌ی مسیرهای استخوانی که شامل نخاع و ریشه‌های عصب نخاعی است را می‌ دهد. اگر فردی علائم عصبی ندارد ممکن است فقط به اشعه‌ی ایکس نیاز داشته‌باشد.

اشعه ایکس می تواند پزشک را در مورد مواردی مانند باریک‌شدن فضای دیسک، وجود خارهای استخوانی و هرگونه کاهش قطر کانال نخاعی که می تواند منجر به میلوپاتی شود آگاه کند. همچنین ممکن است به پزشک فرد کمک کند که اسپوندیلوز دهانه رحم را از نظر شدت در درجات خفیف، متوسط ​​یا شدید طبقه‌بندی کند.

اسکن توموگرافی کامپیوتری یا سی‌تی اسکن:

اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یکی دیگر از آزمایش‌های تصویربرداری تشخیصی است که معمولاً برای افراد مبتلا به آرتروز گردن انجام می‌شود. سی‌تی اسکن مانند تصویربرداری اشعه‌ی ایکس است، با این تفاوت که در روش سی‌تی چندین عکس گرفته می‌شود و آنها را کنار هم قرار می دهند تا مقطعی از ناحیه را نشان دهد. در این روش کیفیت تصویر بهتر از روش اشعه‌ی ایکس است، بنابراین ممکن است به پزشک اجازه دهد کانال نخاعی را بهتر مطالعه کند و در طول مسیر نخاعی، هرگونه تغییر ایجادشده را مطالعه کند.

میلوگرافی:

میلوگرافی نیز نوعی سی تی اسکن است که شامل تزریق رنگ به بدن فرد برای مشاهده بهتر ساختارهای خاص است. در این حالت پزشک برای تجسم ریشه‌های عصبی نخاعی و ردیابی انسدادهایی که می‌توانند منجر به علائم رادیکولوپاتی شوند از این روش استفاده می‌کند.

مطالعه هدایت عصبی:

آزمایش دیگری که برای تشخیص (یا تایید تشخیص) رادیکولوپاتی استفاده می‌شود مطالعه‌ی هدایت عصبی است. این روش میزان عملکرد اعصاب را اندازه‌گیری می‌کند. گاهی اوقات مطالعات هدایت عصبی همراه با آزمایش الکترومیوگرافی انجام می‌شود که عملکرد عصب به عضله را در طول انقباض و آرامش اندازه‌گیری می‌کند. در طول مطالعه، الکترودهایی روی پوست قرار داده می‌شوند که تحریک الکتریکی را به اعصاب وارد می‌ کند. البته برخی از افراد این روش را روشی نامناسب و آزار دهنده می‌ دانند.

درمان آرتروز گردن :

متخصصان آرتروز گردن عبارتند از:

• فوق تخصص درد
• روماتولوژیست‌ها
• متخصصان مغز و اعصاب
• جراحان ارتوپدی
• جراحان مغز و اعصاب

مدیریت محافظتی آسیب ممکن است در کنترل درد و کندکردن پیشرفت بیماری کمک کند. برای موارد شدیدتر ممکن است جراحی توصیه شود.

مدیریت محافظتی:

در حالی که نمی‌توان از تخریب مفاصل در اثر افزایش سن جلوگیری کرد، اما می توان سرعت پیشرفت آن را کاهش داد.

اگر علائم بیماری در فرد خفیف یا متوسط ​​هستند و مشکلات عصبی پیشرونده‌ای ندارد، مراقبت محافظه‌کارانه می‌تواند یک گزینه‌ی مناسب و کامل باشد. این روش ممکن است شامل ترکیبی از موارد زیر باشد:

1. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند آسپرین، Aleve (ناپروکسن) یا Advil (ایبوپروفن)، برای کاهش التهاب و تسکین درد
2. مسکن‌هایی مانند تیلنول (استامینوفن) که فقط برای تسکین درد هستند
3. تزریق کورتیکواستروئید برای درمان درد گسترش‌یابنده و کاهش التهاب
4. بلوک عصبی که توسط فوق تخصص درد و تحت هدایت تصویر برداری انجام می‌شود
5. استفاده از آتل‌های سرویکال برای حمایت و تثبیت در دوره‌ی بهبودی
6. ورزش کردن یا در موارد دیگر کاهش (و نه حذف) فعالیت‌های بدنی با نظر پزشک متخصص
7. فیزیوتراپی: می‌تواند متناسب با علائم و مشکلات فرد باشد
8. عمل جراحي

به طور کلی جراحی برایآرتروز گردن ضروری نیست. علائمی که ممکن است به جراحی نیاز داشته باشند عبارتند از:

• دردی که کنترل آن دشوار یا غیرممکن است
• علائم رادیکولوپاتی که با گذشت زمان بدتر می‌شوند
• همچنین در صورت نیاز به جراحی، چندین گزینه جراحی وجود دارد.

---

آدرس مطب : تهران، میدان آرژانتین، ابتدای خیابان الوند، ساختمان مرکزی پزشکان،طبقه اول
تلفن : 88670088 - 021

درباره این موضوع مطالب بیشتری بخوانید

• درمان آرتروز کمر و گردن با امواج آر اف
  تاریخ انتشار : 1395-10-03تاریخ بروز رسانی : 1402-06-09

نظرات کاربران درباره این مطلب :حسن احمدوند [ 1400-07-19 ]
سلام من آرتروز گردن شدید دارم وبا نقطه نظرهای آقای دکتر مطابقت دارد ودرشهرستان زندگی می کنم ضمن تشکر از راهنمایی دکتر برای آبان ماه نوبت می گیرم

نام و فامیل :
تلفن :
ایمیل :
متن پیـام :