کاربرد سونوگرافی در ریشه یابی درد

اولتراسوند که به عنوان سونوگرافی نیز شناخته می شود، یک روش تصویربرداری است که از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تولید تصاویری از ساختارهای داخل بدن استفاده می کند. این فناوری که بیشتر برای کمک به دیدن نوزاد در شکم مادر باردار شناخته شده است، همچنین می‌تواند به ما کمک کند بافت‌های نرمی را که در اشعه ایکس یا MRI دیده نمی‌شوند، مانند تاندون‌ها یا رباط‌ ها، ببینیم. سونوگرافی اسکلتی عضلانی یا MSK نیز می تواند به اندازه گیری تراکم استخوان کمک کند و به تشخیص اعصاب تحت فشار، رشد غیر طبیعی و حتی تومور کمک کند. سونوگرافی تشخیصی در هر کلینیکی در دسترس نیست زیرا نیاز به آموزش و تجربه بیشتری دارد.

کاربرد سونوگرافی در مدیریت درد:

اولتراسوند برای مدیریت درد از امواج صوتی تفسیر شده از طریق نرم افزارهای پیچیده برای تجسم عضلات، تاندون ها، اعصاب و منافذ مفاصل استفاده می کند. کاملا بی خطر و بدون درد است. سه کاربرد اصلی در مدیریت درد دارد:

• صدمات غیر التیام بخش و پایدار
• درد مداوم عصبی
• درد مفاصل
• سونوگرافی برای شناسایی ناحیه دردناک مشکل ساز و هدایت درمان که اغلب تشخیص را تایید می کند و امکان یک برنامه درمانی منطقی را فراهم می کند بسیار مفید است.

مزایای سونوگرافی تشخیصی برای بیماران:

جابجایی کمتر:

برخلاف عکس‌برداری با اشعه ایکس یا MRI، نیازی به گرفتن نوبت دیگر یا رفتن به مطب دیگری برای انجام سونوگرافی نیست. این فناوری قابل حمل را می توان به اتاق معاینه یا کنار تخت آورد.
سونوگرافی تشخیصی به ویژه در تشخیص بافت های سخت، مانند آسیب های روتاتور کاف مفید است. قابلیت استفاده از یک دستگاه اولتراسوند دستی برای مشاهده تاندون‌های روتاتور کاف و همچنین دیدن پارگی، کشیدگی یا تعدادی آسیب احتمالی دیگر وجود دارد. لذا با سونوگرافی تشخیصی ممکن است بتوان از خوابیدن در لوله دستگاه MRI و حرکت به موقعیت های ناخوشایند برای عکسبرداری با اشعه ایکس جلوگیری کرد.

نتایج سریع:

سونوگرافی ها بازخورد و نتایج سریعی را ارائه می دهند. اگر معاینه مشکلی را نشان داد، می‌توان درست روی صفحه به بیمار نشان داد که چه چیزی اشتباه است و بلافاصله شروع به بحث در مورد گزینه‌های درمانی کرد. در حالی که اشعه ایکس و ام آر آی تصاویر ایستا تولید می کنند - تصویری از یک نقطه از زمان در یک موقعیت خاص - سونوگرافی ها این توانایی را دارند که آناتومی و آسیب را در حرکت نشان دهند زیرا امکان تصویربرداری پویا را فراهم می کند. اگر به ما بگویید وقتی دست یا پایتان را به روش خاصی حرکت می‌دهید، درد می‌کند، ما در واقع می‌توانیم در حین حرکت، اتفاقات مربوط به عضلات، تاندون‌ها و رباط‌ها را تماشا کنیم.

قرار نگرفتن در معرض اشعه های خطرناک:

اولتراسوند از امواج صوتی برای تولید تصاویر استفاده می کند. آن‌ها مانند اشعه ایکس از پرتوهای پرانرژی استفاده نمی‌کنند، و بنابراین در صورت نیاز امکان قرار گرفتن در معرض طولانی و مکرر را فراهم می‌کنند. برخلاف MRI، سونوگرافی از میدان های مغناطیسی استفاده نمی کند که می تواند بر ضربان ساز یا سایر ایمپلنت های فلزی تأثیر بگذارد.

هزینه کمتر:

معاینه اولتراسوند اغلب هزینه کمتری نسبت به اشعه ایکس یا MRI دارد و گاهی اوقات تصویربرداری با آن همان چیزی است که برای شروع یک برنامه درمانی به آن نیاز است.

در طول سونوگرافی چه اتفاقی می افتد؟

سونوگرافی معمولا حدود 30 دقیقه طول می کشد. از شما خواسته می شود روی میز معاینه بنشینید یا دراز بکشید و ژل را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. این ژل از حفره های هوا که می تواند امواج صوتی را مسدود کند، جلوگیری می کند و به دستگاه دستی اجازه می دهد تا به راحتی و بدون درد روی پوست بلغزد.
همانطور که مبدل اولتراسوند در سراسر پوست شما حرکت می کند، امواج صوتی را از دستگاه اولتراسوند در بدن منتقل می کند. این امواج صوتی هنگامی که به بافت ها برخورد می کنند، پژواک ایجاد می کنند. پژواک ها ضبط، تفسیر و به صورت یک تصویر روی صفحه نمایش داده می شوند. ممکن است از شما خواسته شود که این طرف یا آن طرف حرکت کنید تا ساختارهای بدنتان در حال حرکت دیده شود.

محدودیت های سونوگرافی:

مواردی وجود دارد که در آن سونوگرافی نمی تواند به ما بگوید مشکل چیست. امواج صوتی از طریق ساختارهای متراکم به خوبی منتقل نمی شوند و تصویربرداری می تواند اساساً توسط این اجسام مسدود شود. به عنوان مثال، در حالی که سونوگرافی ها می توانند سطح بیرونی ساختارهای استخوانی و مفاصل و بافت های نرم اطراف آنها را ببینند، اما نمی توانند به استخوان نفوذ کنند. برای تجسم ساختار داخلی یک استخوان، یا داخل یک مفصل استخوانی، هنوز به عکس برداری با اشعه ایکس یا ام آر آی نیاز داریم.
با وجود این محدودیت‌ها، اگر مشکوک باشیم مشکل در عضله، تاندون یا سایر بافت‌های نرم است، سونوگرافی می‌تواند یک رویکرد خط اول خوب باشد. این ابزار مهمی است که به طور بالقوه می تواند به بیماران کمک کند تا از قرار گرفتن در معرض پرتوهای غیر ضروری اجتناب کنند، در هزینه ها صرفه جویی کنند، تشخیص و برنامه ریزی سریعتری داشته باشند و سپس سریعتر وارد عمل شوند.